Ölüm Vadisi, Kaliforniya’nın Nevada sınırındaki Mohave Çölü’ndedir. Üstelik vadi, çölün büyük bir kısmını oluşturur. Ölüm Vadisi birçok yönüyle ilginç bir bölgedir: Kuzey Amerika’nın en alçak (-82), en sıcak ve en kurak bölgesi. Bununla birlikte vadi 3 bin metreden daha yüksek dağlara da ev sahipliği yapıyor.
Doğuda Amargosa Bölgesi, batıda Panamint Bölgesi, kuzeyde Sylvania Dağları ve güneyde Owlshead Dağları arasında kalan, kuzey-güney yönünde uzanan yaklaşık 7.800 km²’lik bir alandır.
En Alçaktan En Yükseğe
Ölüm Vadisi Amerika’nın en yüksek noktası olan 4.421 metre yüksekliğindeki Whitney Dağı’ndan sadece 123 km uzaklıktadır.
İklim
İklimi uç değerlerde seyreder. Kışları çok soğuk, yazları aşırı sıcak olur. Dağlarda fırtınalar ve seller görülür. Yüksek dağlarla çevrili olduğundan hava, sıcak ve kurudur. Ortalama sıcaklık 37°C; Ağustos ayı ortalaması 45,5°C; Ocak ayı ortalaması ise 4,1°C’dir. Bölgede kayıtlara geçmiş en yüksek sıcaklık, 10 Temmuz 1913’te ölçülmüştür ve 57,1°C’dir.
Havza
Fay hatlarındaki hareket nedeni ile havzada dağlar ve vadiler oluşmuştur. Bölgede şiddetli patlamalara yol açmış birden fazla volkanın varlığına dair kanıtlar bulunmaktadır. Bunlardan biri de 1,5 km genişliğindeki Ubehebe Krateri’dir.
Ölüm Vadisi’nin birçok bölgesinde, yeryüzünün şiddetli hareketi sonucu oluşan nadir ve olağanüstü güzellikte kayalar bulunmaktadır. Siyah, koyu kahve rengi, kırmızı, gri hatta sarı renkteki bu kayalar, binlerce yıl okyanusun altında kaldığının izlerini taşıyan çizgili oyuklarla kaplıdır.
Tuz
Ölüm Vadisi, insanoğlunun gördüğü tek buzul çağ olan Pleistosen Çağ’da (günümüzden yaklaşık 1,8 milyon yıl önce başlayıp 11.700 yıl önce bitmiştir.) bir iç denize sahipti. Holosen dönemin (son 100 bin yıl) başlaması ile ısınma başlayınca iç deniz buharlaşıp kurumuş, geriye tuzla kaplı topraklar kalmıştır.
Kimler Yaşıyor?
Ölüm Vadisi, tarih boyunca pek çok Kızılderili kabilesine ev sahipliği yapmıştır. Halen en az 1.000 yıldır vadide bulunan Timbisha kabilesi, bölgede yaşamaktadır.
Ulusal Bir Abide Haline Gelişi
11 Şubat 1933’te Ölüm Vadisi, Başkan Herbert Hoover tarafından, Ulusal Anıt ilan edilmiştir. 1994 yılında ise bölge Milli Park haline gelmiştir.
Bitki Örtüsü
Suya yakın bölgeler hariç, bölgenin geneli bodur çalılıklar ve tamamen kurak alanlardan oluşur. Yüksek bölgelerde ise Joshua ağaçları ve çam ağaçları yetişir. Kış yağmurları bitip, ilkbahar başladığında bitki örtüsü canlanır ve vadi çiçeklerle kaplanır.
Hayvanlar
Ölüm Vadisi birçok farklı türde küçük memelilere, kuşlara ve sürüngenlere ev sahipliği yapar. Bölgede koyun, çakal, tilki ve dağ aslanı gibi büyük memeliler de yaşar.